Bazen başımı kaşıyacak vakit bile bulamıyorum.
Beni yakından tanıyanlar iyi bilir; 40 derece ateşim olsa bile ‘Bugün istirahat edeyim’ diye düşünerek yan gelip yatmam.
Ayrıntılara girmek istemiyorum; nitekim 2,5 ay önce tansiyonumun yükselmesi nedeniyle gece yarısı götürüldüğüm hastaneden, doktorların tüm uyarısına rağmen sabaha karşı yürüyerek ayrıldım.
Bu birazda yapı meselesi; küçükken sünnet olduktan sonra yatakta bir iki saat bile yatmadan hemen pantolonumu giyerek arkadaşlarımla top oynamak için dışarı kaçmıştım.
Allah nazardan korusun; yaklaşık 15 yıldır bir sefer bile hastayım diyerek gün boyu yatakta yatmadım.
Soruna takılmam, çözüme odaklanırım.
Hasta olacağımı anladığım anlarda, belirtilerini tanıdığım doktorlarla paylaşıp, önceden tedbir alarak hızla iyileşmenin yollarını ararım.
Şu ana kadar bu konuda hiç sorun çıkmadı.
Umarım bundan sonrada çıkmaz.
İddia ediyorum; beni pencereleri bile olmayan bir odaya kapatsınlar.
Hatta zincire de vursunlar yinede özgür olurum.
Çünkü özgürlük beyindedir.
Beni pozitifliğe dayanan düşünce biçimi diri tutuyor.
Her gece aynı saatte yatmaya ve sabahta aynı saatte uyanmaya özen gösteririm.
Yine her gün 18.00 ile 20.00 saatleri arasındaki zaman dilimini de kendime ayırırım.
Kimi zaman arkadaşlarla bir kafede oturup sohbet ederiz.
Kimi zaman, İzmit Yürüyüş Yolu’nda, ya da sahilde tur atarım.
Bazen de bir taksiye binip çok daha uzak noktalara giderim.
Dün iftara yarım saat kala kentin merkezinde dolaşırken yanıma 30-35 yaşlarında, üzerinde kirli elbiseler olan biri geldi.
Affedersiniz bir şey söyleyebilir miyim? Dedi.
Bende buyurun dedim.
‘İl dışından geldim oruçluyum ama üzerimde hiç para yok. Allah rızası için bana yardımcı olun’ dedi.
Bende cebimden 50 TL çıkarıp verdim.
Bugün yine dolaşırken aynı kişi yanıma geldi ve yine aynı sözlerle benden para istedi.
Bir gün önce başımda şapka vardı.
Belli ki bu yüzden beni tanıyamamıştı.
Gözlerinin içine dikkatlice bakarak ‘Allah’ın adını ağzına alıp insanların dini duygularıyla da oynayarak cebini doldurma peşindesin. Utanmıyor musun? Dedim başını öne eğdi ve hızlı adımlarla adeta kaçarçasına yanımdan uzaklaştı.
Dikkatimi çekti aynı şahıs benden önce çocuklu bir kadınla konuşurken 'Allah çocuklarınıza uzun ömürler versin’ dedi
Yani bunlar nabza göre şerbette veriyorlar.
Çalışmak varken kolay yolu seçip kendi çıkarları için Allah’ın adını kullanan, insanların dini duygularını da istismar eden bu sahtekarlara inanmayın.
PAŞA’YI ARAMAKTAN YORGUN DÜŞTÜM!
Paşa adını verdiğim Golden Retriever cinsi köpeğimi yaklaşık 5 ay önce Başiskele’de bir işadamına vermiştim.
Paşa son iki aydır kayıp, onu her yerde arıyorum ama hala bulamadım.
Haberde yaptım.
.png)
Pek çok yerden ihbarlar geldi.
Bir taksiye binerek Gölcük’e bile gittim.
Her seferinde umutla yola çıkıyorum, denilen yere gittiğimde karşımdaki köpeğin Paşa olmadığını anlayınca da üzülüyorum.
Yüzlerce Golden Retriever cinsi köpek sahipleri tarafından terk edilmiş.
Başlangıçta büyük bir hevesle köpek alanlar, daha sonra sıkılıp sokağa salıyorlar.
Bir canlının hayatıyla oynuyorlar.
Benim Paşam çok özel bir köpekti.
Aşıları tamamlanmıştı.
Hatta onu eğitime bile göndermiştim.
Onun gibi bir köpeği bulan kişi gazetelerde kayıp haberini görse bile geri vermek istemeyebilir.
Kimde olduğunu bilsem söke söke alırım.
Ama hala bulamadım.
Aramaya devam, pes etmek yok.
Bulunca Paşa ile yeniden bir araya geldiğimiz anların fotoğraflarını da tüm Gerçek Kocaeli okurlarıyla paylaşacağım.
Yukarıda fotoğrafı yer alan Paşa’yı görenler 0262 321 44 51 numaralı telefon yoluyla bana ulaşabilirler.
Benim Paşa’nın sahibi olduğumu kanıtlamama hiç gerek yok.
Paşa, beni gördüğünde sevinçten yerinde duramayacak ve sahibinin ben olduğumu da herkese gösterecektir.
Sevgiyle kalın, Gerçek Kocaeli’de kalın!
