Dün, Nedim Şener’dim…
Tarihte bir ara da Namık Kemal oldum.
Ve sonra bir ara Nazım’ca oldum.
Bir dönem vatandaşlıktan çıkartıldım.
Sonra düşüncelerim, Sovyet Rusya’da kalp krizi geçirdi.
Ve özgürlüğüm, özgür düşüncemi Moskof diyarına gömdüm.
Ve sonra bir gün “Sakıncalı Piyade” oldum.
Derin devletin derinliklerini yazdım.
Ama hep özgürlükten yana tavır aldım.
Biraz özgürlük, biraz demokrasiyim ben.
Hani şu AB müktesabatında bize dayatılan demokrasi var ya..
Tam orada yer aldım.
Sonra bir gün ardımdan “uğurlar olsun” dediler.
Ağıtlar yaktılar ama ben özgürlük mücadelesinden yorulmadım.
Ve baktım 2000’ler oldu.
Bu kez “sosyalist” dediler, etiketlediler.
Solcu, sosyalist fikirlere sahip olanın, özgürlüğü olur mu dediler ?
Halbuki tertip, çok “ŞIK” hazırlanmıştı.
Ardımdan, “Ahmet Nedim çıkacak, yine yazacak dediler.”
Güldüm, sadece tebessüm ettim.
Ve o gün beni yaftalayanlar, bugün benim özgürlüğüme sarıldılar.
Özür dilediler.
Ve şunu anladılar ki; fikirlerin, özgürlüğün paraleli ve dikeyi yoktu !
Ve gerçekler öyle bir ortaya çıktı ki, aslında hepimiz aynı gemideydik.
Dün Ahmet Şık, Nedim Şener bugün ise Ekrem Dumanlı’ydık…
