İşte o yazının içeriği: ‘Biz ‘’ Çocukların Hayallerine Dokunmak ‘’istedik. Ve çocukların kocaman yüreklerinde sevgi bağı kurmak, ışıldayan gözlerinde umut olmak, yalnız uyudukları yataklarında ‘’ Anne ‘’olmak istedik. Dokunmak istedik onlara, çoook uzaklardan. Sarmak istedik, sarılmak istedik, sevmek istedik.
Ve… Hayallere Dokunuyoruz. Çocukların kalbi ile, büyük bir bağ kuruyoruz çok uzaklardan. Mesafelerin ne önemi olabilir ki ? Yürekler bir, hedefler bir, rüyalar ortak. Yalnızlık bir, sevinçler bir mutluluk ise… Ortak.
Gölcük Milli Eğitim Müdürlüğü tarafından düzenlenen ‘’ Değerler Eğitimi ‘’ yardımlaşmak ve paylaşmak konulu proje ile sıvadık kollarımızı. Sahi ! Neydi yardımlaşmak. Yardımlaşmak bir çiçekti, bir mumdu, bir kandildi. Yardımlaşmak, yansıyan bir aynaydı, ‘’ sevmek’’ sözcüğünün ardından gelen, dünyanın en güzel sözcüğüydü. Yardımlaşmak, cennetti.
Bir okul bulduk çook uzaklarda… Kahramanmaraş, Göksun’da. Yatılıydı, anne ve babadan aylarca uzak kalan, anne ve babası olmayan onlarca çocuk vardı o okulda . Altı yaşında, yedi yaşında, on yaşında. Onlardan mektuplar istedik. Hayallerini bu mektuplarda okumak, o hayallere dokunmak istedik. Ve… mektuplar geldi. Kimi üşüyordu, bir mont hayal ediyordu minik yüreği ile, bir eldiven, bir bere. Kimi küçük bir ayıcık hayal ediyordu birlikte uyuduğu, kiminin hayallerinde dostluk, kiminin hayallerinde oyuncak bebek...
Arkadaşlık.
Sahi ! Neydi Paylaşmak ? Mutluluktu, kazançtı, asaletti, erdemlikti. Kocaman bir yürekti. İşte o kocaman yürek, Değirmendere Müfit Saner İlkokuluydu. Müdürümüz Ramazan Bey’di, mektupları okuduğunda gözyaşları yanaklarından akan Zahide Öğretmendi, Buket Öğretmendi. O kocaman yürek, duygulanan ve dakikalarca düşünen minik öğrencilerdi. Müfit Saner’in öğretmenleriydi, Müdür Yardımcısı Yaşar Bey’ di, Okul Aile Birliğiydi.
Ve samimiyet… Veliler.
Sahi ! neydi samimiyet ? Samimiyet mesafelere bağlı kalmamaktı, yüreklerin konuştuğu bir dil, gözlerdeki ışık, kuvvet ve içtenlikti. Samimiyet, Müfit Saner İlkokulu velileriydi. Hayallere dokunmak adına hiç görmedikleri bir yerde, hiç tanımadıkları çocuklar için seferber olmaktı. ‘’ Çorbada benimde tuzum olsun’’ diyen, bir kalemle destek olmak isteyen, her hediyeyi özenle seçen velilerdi. Samimiyet, yaşlı bir teyzenin ‘’ Pazar paramdan ayırdım, hayallere ben de dokunayım ‘’ demesiydi. Samimiyet sabahın ilk ışıklarında, bakkaldan bulduğu boş koliyi mutlulukla okula getiren , torunumun bir mektup arkadaşı oldu, benim de artık çok uzaklarda bir torunum var ‘’ diyebilen amcaydı.
Yardımlaşmak buydu…
Samimiyet buydu…
Ve… O kocaman yürekli insanların, Kahramanmaraş’da artık çocukları, Kahramanmaraş’taki çocukların, Değirmendere’ de bir aileleri var…
Türkan Pampal Şenocak
SEDAŞlı çocukların coşkusu
Özgür Özel'den genç üye çağrısı
Bu parkın manzarası inşaat malzemesi!
Müteahhitleri kızdıran zam!
